Mamuśka

Mamcia zawsze patrzy z góry,
tam, gdzie kłęby białej chmury.
Główką kręci niczym pliszka,
choć ma oczy bazyliszka.

Nieprzystępna to królowa,
zimna jak góra lodowa.
Z lepszej gliny ulepiona,
wszak to przecież w końcu Ona.

Nabzdyczona okazale,
na trzy ręce i dwa cale.
Kontaktować się nie będzie,
tylko rzuci w lud orędzie.

Jej córeczka, lub synalek,
z kruchej porcelany lalek.
Miast wesoły być i śmiały,
często jest zarozumiały.

Nikolka, czy też Kingusia,
rozpieszczona jej córusia,
dodatkowe ma zajęcia,
Mamcia pęka więc z przejęcia.

Na występach flesze, róże,
żyj nam, Klarciu, jak najdłużej.
Oczko w głowie, dziecko zuch,
robi głośne: buch! buch! buch!

Szofer-mamcia, menagerka,
światu krzyczy jak spikerka,
jakie to ma cudne dziecię,
(oj, drugiego nie znajdziecie).

Stoją więc koleżaneczki,
cipcie-żony i mateczki,
w słodkim kółku adoracji,
nieznaczących dywagacji.

Głową muru nie przebijesz,
jadu żmii też nie spijesz.
Zostaw pustych, głupich ludzi,
co się mają za nadludzi.

Prostą drogą idź do celu,
czytelniku-przyjacielu.
Może kiedyś się spotkamy,
i sobie porozmawiamy?